Nu we al drie weken ‘thuiszitten’ wordt het leven anders.De eerste explosie van aanbiedingen voor ‘online’ voorstellingen neemt wat af. De grappen over Corona komen minder frequent langs. De ogen zijn vierkant van de beeldbijeenkomsten.                           Ik volg minder collega’s. Ben verbaasd over de Engelsen, die hun ‘storytelling cafés’ op het scherm voortzetten met betaalknopjes.                                                                         Gelukkig tref ik nu en dan nog een medestander voor mijn idee dat het niet echt kan werken zonder de connectie met het publiek te voelen. Dat we lijfelijk aanwezig moeten zijn om elkaar in het verhaal te ontmoeten.

Maar ook kriebelt het ongeduld. En de gedachten veranderen.  “Deze tijd geeft ons wel de kans om met de sympathie van de kijker/luisteraar te experimenteren met vertellen voor de camera. We hebben afspraken die steeds worden uitgesteld. Gaat er eigenlijk wel een nieuw vertelseizoen komen in september? En hoe dan”                                                          Een projectje gaat niet door ,en dan komt de vraag: ” Zou je een verhaal willen opnemen van jezelf zodat we het online kunnen zetten? . Het mag met een telefoon hoor”.   Gelukkig kan ik met collega’s van ‘het projectje’ overleggen. Ik wil het zeker niet zelf doen. Maar voel de uitdaging en ga aan de slag, met de computer, om te kijken hoe het publiek mij zal zien. Ik vind het niet leuk, wat zeg ik, ik vind het verschrikkelijk.  Opnemen met een doek over het scherm zodat ik mezelf niet zie, is al een vooruitgang. Maar ik blijf ontevreden.                                                                                                                Dan komt het voorstel om een opname te maken in een lege zaal, met twee luisteraartjes op een zoomscherm. Met goed geluid, met een cameraman en een editor.

Ik ga het proberen!